Η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας, είναι μέρα μνήμης των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, όταν η κινητοποίησή τους στις 8 Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών εργατών.
Με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες οι γυναίκες αυτές διεκδικούσαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών κλωστοϋφαντουργών και ραφτάδων.
Η Κλάρα Τσέτκιν, μία από τις ηγετικές γυναικείες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στη Β’ Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών, που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1910, έθεσε την πρόταση και καθιερώθηκε η 8 Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας.
Η 8 Μάρτη είναι μία ξεχωριστή μέρα, είναι μέρα απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών, για την κοινωνική τους ισότητα, Είναι μία μέρα που το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του ιδιαίτερα σε περιόδους όπως αυτή, που διανύουμε, που εξαπολύεται μία καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων.…είχαν κερδηθεί, σε συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Φέτος η 8 Μάρτη, φέρνει στην επιφάνεια όλα τα χρόνια προβλήματα των γυναικών και τη στρατηγική του κεφαλαίου που παίρνει εκδίκηση- για τις όποιες κατακτήσεις απέσπασαν τα προηγούμενα χρόνια οι γυναίκες,- για όσες… παραχωρήσεις έκανε… και τα ζητάει όλα πίσω !!!
Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει τόσο οξύνονται οι απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών, τόσο θα μεγαλώνει η επίθεση του μαύρου μπλόκ, κυβέρνησης – εργοδοσίας – τρόϊκας και των πολιτικών τους υπηρετών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Στόχος τους είναι ένας: «Φτηνή Εργατική Δύναμη» και τα μεγαλύτερα θύματα, οι γυναίκες και η νεολαία.
Σε λιγότερο από ένα χρόνο είχαμε επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις, απολύσεις, εκ περιτροπής απασχόληση, σφαγιασμός της κοινωνικής ασφάλισης, φτάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα στα 65 χρόνια, και ποιος ξέρει που θα φτάσουν, ιδιωτικοποίηση της υγείας, πρόνοιας, παιδείας, μαγαζιά που κλείνουν, αυξάνεται η ανεργία.
Σήμερα είναι ολοένα και πιο ορατή η κοινωνική ανισοτιμία που βιώνουν οι εργαζόμενες γυναίκες. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως φτηνή εφεδρική δύναμη, σε θέσεις μερικής και ευέλικτης ελαστικής απασχόλησης, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ακόμα και μιας μέρας. Από τη μια θέλει τις γυναίκες να συμμετέχουν στην παραγωγή, ώστε να αυξάνει τα κέρδη του, απομυζώντας την εργασία τους, από την άλλη οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για τη φροντίδα του συνόλου των οικογενειακών αναγκών, καλύπτοντας έτσι τις ελλείψεις και τα κενά των ανεπαρκών ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και υποδομών του κράτους.
Η εργατική γυναικεία δύναμη χτυπιέται ουσιαστικά από την ανεργία, η οποία καταγράφει διπλάσια ποσοστά απ’ ότι στους άντρες. Στο γενικό σύνολο της ανεργίας 14% , οι γυναίκες κατέχουν το 17,6%,
αλλά και η αμοιβή τους είναι μικρότερη λόγω των ελαστικών μορφών εργασίας και κυρίως σε κλάδους με χαμηλότερους μισθούς και μεροκάματα ή σε προγράμματα κατάρτισης ΟΑΕΔ, μαθητείας, κακοπληρωμένες τύπου stage, δηλαδή στις πλέον επισφαλείς θέσεις εργασίας.
Μητρότητα και εργασία στο καπιταλιστικό σύστημα είναι έννοιες αντιφατικές. Οι άδειες μητρότητας και οι παροχές για την προστασία της, οι κοινωνικές υπηρεσίες για τη στήριξη της εργαζόμενης μητέρας είναι «μισθολογικό κόστος» για τους εργοδότες που τους μειώνει τα κέρδη. Γι αυτό τις αντιμετωπίζουν με την πρακτική της τρομοκρατίας και της απόλυσης. Οι νόμοι για την προστασία της εγκύου σε περίπτωση απόλυσης είναι μόνο στα χαρτιά, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις εργοδοτών που προχωρούν ακόμη και σε «δηλώσεις έγγραφες» σε εργαζόμενες για τη μη δημιουργία οικογένειας, ως προϋπόθεση της πρόσληψής τους.
Η έννοια της ισότητας χρησιμοποιείται από τη Ευρωπαϊκή Ένωση και τα εγχώρια αστικά κόμματα με βαθύ αντιδραστικό χαρακτήρα. Στο όνομα των «ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης» και για τα δύο φύλα παίρνονται τέτοια μέτρα που πλήττουν κυρίως τις γυναίκες και τους εργαζόμενους συνολικά. Μετατρέπουν την «ισότητα» σε μοχλό πίεσης, ώστε να τσακίσουν δικαιώματα και κατακτήσεις, π.χ. η πενταετής διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και για να πείσουν τις γυναίκες να συναινέσουν στα αντιλαϊκά μέτρα αποδεχόμενες αυτά, ως μονόδρομο.
Μονόδρομο όμως στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Συστηματικά προβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) η «συμφιλίωση» μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής. Μ’ άλλα λόγια οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει να υποστηρίζουν και τις εργασιακές σχέσεις – λάστιχο αφού…τις ΄΄διευκολύνει΄΄ – αλλά να επωμισθούν και τον πολλαπλό τους ρόλο ως σύζυγοι, μητέρες, νοσοκόμες-γηροκόμοι των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. αυτά παράλληλα με τις αναχρονιστικές-αντιδραστικές απόψεις του ΛΑΟΣ για το ρόλο της γυναίκας… στη φροντίδα της οικογένειας …για την αποστολή της να μένει στο σπίτι και να μεγαλώνει τα παιδιά της….
Στον αντίποδα όλων αυτών ο σοσιαλισμός πήρε τέτοια μέτρα που ποτέ και πουθενά ο καπιταλισμός, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες χώρες, δεν υιοθέτησε, σ’ ότι αφορά τη χειραφέτηση της γυναίκας, καταργώντας τα τελευταία ίχνη κοινωνικής – φυλετικής ανισότητας. Οι ιστορικές κατακτήσεις των γυναικών στις χώρες του σοσιαλισμού ήταν ασύγκριτες με τις όποιες σημερινές κατακτήσεις, οι έννοιες ανεργία-εργασιακή ανασφάλεια-απόλυση ήταν άγνωστες.
Η κοινωνική ασφάλιση ήταν υποχρεωτική και υπήρχε μάλιστα ως προς τα χαμηλά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, 5ετής διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι συνθήκες υγείας και ασφάλειας παράλληλα με την προστασία του γυναικείου οργανισμού, ήταν εξασφαλισμένες.
Η μητρότητα αναγνωριζόταν και προστατευόταν κοινωνικά με σειρά υποδομών-υπηρεσιών για τη γυναίκα και το παιδί και δεν ήταν έννοια αντιφατική ως προς την εργασία. Οι γυναίκες είχαν επιτελικές θέσεις στη σοσιαλιστική παραγωγή, αποτελούσαν μεγάλο ποσοστό του προσωπικού στον επιστημονικό τομέα.
Στο σοσιαλιστικό σύστημα παρεχόταν ουσιαστική βοήθεια από το Κράτος, ώστε να διευκολυνθεί η γυναίκα – εργαζόμενη – μητέρα στον πολλαπλό της ρόλο και κυρίως στις δουλειές του νοικοκυριού. Ο τεχνικός εξοπλισμός ήταν τέτοιος που βοήθησε το ατομικό νοικοκυριό, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκαν κοινωνικές υποδομές, ώστε μέρος των εργασιών να μεταφερθούν στην κοινωνική παραγωγή.
Συναδέλφισσες εργαζόμενες γυναίκες, μη σας ξεγελάνε! Υπάρχει διέξοδος. ας βάλλουμε το ερώτημα « ανάπτυξη για ποιους; » για τους καπιταλιστές ή για τους εργαζόμενους. Η εμπειρία μας είναι τέτοια που μπορούμε να συντονιστούμε και με ενωμένο ενιαίο αγώνα ν’ απαιτήσουμε την ικανοποίηση των σημερινών σύγχρονων αναγκών μας, απέναντι σε πολιτικές που αφαιρούν τα δικαιώματά μας.
Έχουμε πείρα θετική εδώ και χρόνια από τη δράση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος και του ταξικού κινήματος από την ΕΣΚ-ΟΤΕ το κλαδικό μας συνδικάτο, το ΣΕΤΗΠ το ΠΑΜΕ, την ΟΓΕ . Απέναντι στις συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, που μέσα από ΄΄κοινωνικούς διαλόγους΄΄ και ΄΄εργασιακή ειρήνη΄΄ χρόνια τώρα ξεθεμελίωσαν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, των γυναικών, του λαού όταν ακόμα και σήμερα που όλα ισοπεδώνονται, χωρίς ντροπή στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική γιατί …δεν υπάρχει..΄΄εναλλαγή΄΄…
Εμείς, το ταξικό κίνημα απαντάμε ότι δεν θα επιτρέψουμε να πτωχεύσει ο λαός, σε όφελος της πλουτοκρατίας. Ούτε να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα της κρίσης του καπιταλισμού.
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
- Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
- 1400€ βασικό μισθό,5μερο-7ωρο-35ωρο,σταθερή δουλειά με πλήρηδικαιώματα για όλους και όλες.
- Σύνταξη για τις γυναίκες στα 55 και 50 για τα ΒΑΕ, στα 30χρόνια δουλειάς ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας.
- Προστασία της μητρότητας και της υγείας των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία.
- Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία-δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση για όλους.
- Ολοκληρωμένο δίκτυο κοινωνικών εγκαταστάσεων για την οικογένεια, το παιδί, τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
- Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για μετανάστριες και μετανάστες.
Μονόδρομος για μας είναι η οργανωμένη ταξική πάλη, η σύγκρουση, η ρήξη και η ανατροπή. Ο αγώνας για ένα δρόμο ανάπτυξης, που για γνώμονα θα έχει τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες και όχι μιας χούφτας καπιταλιστών. Με τέτοιους αγώνες θα ανοίξουμε το δρόμο για το μέλλον που αξίζει σε εμάς και τα παιδία μας .Ένα μέλλον απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!
Η 8 Μάρτη έχει καθιερωθεί ως παγκόσμια μέρα της γυναίκας, είναι μέρα μνήμης των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης, όταν η κινητοποίησή τους στις 8 Μάρτη 1857 πνίγηκε στο αίμα από τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εργάτριες εκείνη την εποχή δούλευαν περίπου 16 ώρες τη μέρα, ενώ οι μισθοί τους ήταν σημαντικά μικρότεροι από τους μισθούς των ανδρών εργατών.
Με τις διαδηλώσεις και τις απεργίες οι γυναίκες αυτές διεκδικούσαν «δεκάωρη δουλειά, φωτεινές και υγιεινές αίθουσες εργασίας, μεροκάματα ίσα με αυτά των ανδρών κλωστοϋφαντουργών και ραφτάδων.
Η Κλάρα Τσέτκιν, μία από τις ηγετικές γυναικείες προσωπικότητες του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στη Β’ Συνδιάσκεψη των Σοσιαλιστριών Γυναικών, που πραγματοποιήθηκε στην Κοπεγχάγη το 1910, έθεσε την πρόταση και καθιερώθηκε η 8 Μάρτη ως Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας.
Η 8 Μάρτη είναι μία ξεχωριστή μέρα, είναι μέρα απολογισμού της πάλης για την ισοτιμία των εργαζόμενων γυναικών, για την κοινωνική τους ισότητα, Είναι μία μέρα που το γυναικείο κίνημα, κάνει το δικό του απολογισμό, προετοιμάζει τη συνέχεια της δράσης του ιδιαίτερα σε περιόδους όπως αυτή, που διανύουμε, που εξαπολύεται μία καταιγιστική επίθεση σε βάρος των όποιων κατακτήσεων.…είχαν κερδηθεί, σε συνθήκες ανάπτυξης του καπιταλισμού.
Φέτος η 8 Μάρτη, φέρνει στην επιφάνεια όλα τα χρόνια προβλήματα των γυναικών και τη στρατηγική του κεφαλαίου που παίρνει εκδίκηση- για τις όποιες κατακτήσεις απέσπασαν τα προηγούμενα χρόνια οι γυναίκες,- για όσες… παραχωρήσεις έκανε… και τα ζητάει όλα πίσω !!!
Όσο η καπιταλιστική κρίση βαθαίνει τόσο οξύνονται οι απαιτήσεις των κεφαλαιοκρατών, τόσο θα μεγαλώνει η επίθεση του μαύρου μπλόκ, κυβέρνησης – εργοδοσίας – τρόϊκας και των πολιτικών τους υπηρετών σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.
Στόχος τους είναι ένας: «Φτηνή Εργατική Δύναμη» και τα μεγαλύτερα θύματα, οι γυναίκες και η νεολαία.
Σε λιγότερο από ένα χρόνο είχαμε επίθεση στους μισθούς και τις συντάξεις, απολύσεις, εκ περιτροπής απασχόληση, σφαγιασμός της κοινωνικής ασφάλισης, φτάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης σε Ιδιωτικό και Δημόσιο Τομέα στα 65 χρόνια, και ποιος ξέρει που θα φτάσουν, ιδιωτικοποίηση της υγείας, πρόνοιας, παιδείας, μαγαζιά που κλείνουν, αυξάνεται η ανεργία.
Σήμερα είναι ολοένα και πιο ορατή η κοινωνική ανισοτιμία που βιώνουν οι εργαζόμενες γυναίκες. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί τις γυναίκες ως φτηνή εφεδρική δύναμη, σε θέσεις μερικής και ευέλικτης ελαστικής απασχόλησης, με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, ακόμα και μιας μέρας. Από τη μια θέλει τις γυναίκες να συμμετέχουν στην παραγωγή, ώστε να αυξάνει τα κέρδη του, απομυζώντας την εργασία τους, από την άλλη οι γυναίκες είναι υπεύθυνες για τη φροντίδα του συνόλου των οικογενειακών αναγκών, καλύπτοντας έτσι τις ελλείψεις και τα κενά των ανεπαρκών ιδιωτικοποιημένων υπηρεσιών και υποδομών του κράτους.
Η εργατική γυναικεία δύναμη χτυπιέται ουσιαστικά από την ανεργία, η οποία καταγράφει διπλάσια ποσοστά απ’ ότι στους άντρες. Στο γενικό σύνολο της ανεργίας 14% , οι γυναίκες κατέχουν το 17,6%,
αλλά και η αμοιβή τους είναι μικρότερη λόγω των ελαστικών μορφών εργασίας και κυρίως σε κλάδους με χαμηλότερους μισθούς και μεροκάματα ή σε προγράμματα κατάρτισης ΟΑΕΔ, μαθητείας, κακοπληρωμένες τύπου stage, δηλαδή στις πλέον επισφαλείς θέσεις εργασίας.
Μητρότητα και εργασία στο καπιταλιστικό σύστημα είναι έννοιες αντιφατικές. Οι άδειες μητρότητας και οι παροχές για την προστασία της, οι κοινωνικές υπηρεσίες για τη στήριξη της εργαζόμενης μητέρας είναι «μισθολογικό κόστος» για τους εργοδότες που τους μειώνει τα κέρδη. Γι αυτό τις αντιμετωπίζουν με την πρακτική της τρομοκρατίας και της απόλυσης. Οι νόμοι για την προστασία της εγκύου σε περίπτωση απόλυσης είναι μόνο στα χαρτιά, ενώ υπάρχουν περιπτώσεις εργοδοτών που προχωρούν ακόμη και σε «δηλώσεις έγγραφες» σε εργαζόμενες για τη μη δημιουργία οικογένειας, ως προϋπόθεση της πρόσληψής τους.
Η έννοια της ισότητας χρησιμοποιείται από τη Ευρωπαϊκή Ένωση και τα εγχώρια αστικά κόμματα με βαθύ αντιδραστικό χαρακτήρα. Στο όνομα των «ίσων ευκαιριών και της ίσης μεταχείρισης» και για τα δύο φύλα παίρνονται τέτοια μέτρα που πλήττουν κυρίως τις γυναίκες και τους εργαζόμενους συνολικά. Μετατρέπουν την «ισότητα» σε μοχλό πίεσης, ώστε να τσακίσουν δικαιώματα και κατακτήσεις, π.χ. η πενταετής διαφορά στα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, αλλά και για να πείσουν τις γυναίκες να συναινέσουν στα αντιλαϊκά μέτρα αποδεχόμενες αυτά, ως μονόδρομο.
Μονόδρομο όμως στα πλαίσια του καπιταλισμού.
Συστηματικά προβάλλεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα κόμματα που τη στηρίζουν (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ) η «συμφιλίωση» μεταξύ επαγγελματικής και οικογενειακής ζωής. Μ’ άλλα λόγια οι εργαζόμενες γυναίκες πρέπει να υποστηρίζουν και τις εργασιακές σχέσεις – λάστιχο αφού…τις ΄΄διευκολύνει΄΄ – αλλά να επωμισθούν και τον πολλαπλό τους ρόλο ως σύζυγοι, μητέρες, νοσοκόμες-γηροκόμοι των ηλικιωμένων μελών της οικογένειας. αυτά παράλληλα με τις αναχρονιστικές-αντιδραστικές απόψεις του ΛΑΟΣ για το ρόλο της γυναίκας… στη φροντίδα της οικογένειας …για την αποστολή της να μένει στο σπίτι και να μεγαλώνει τα παιδιά της….
Στον αντίποδα όλων αυτών ο σοσιαλισμός πήρε τέτοια μέτρα που ποτέ και πουθενά ο καπιταλισμός, ακόμα και στις πιο αναπτυγμένες χώρες, δεν υιοθέτησε, σ’ ότι αφορά τη χειραφέτηση της γυναίκας, καταργώντας τα τελευταία ίχνη κοινωνικής – φυλετικής ανισότητας. Οι ιστορικές κατακτήσεις των γυναικών στις χώρες του σοσιαλισμού ήταν ασύγκριτες με τις όποιες σημερινές κατακτήσεις, οι έννοιες ανεργία-εργασιακή ανασφάλεια-απόλυση ήταν άγνωστες.
Η κοινωνική ασφάλιση ήταν υποχρεωτική και υπήρχε μάλιστα ως προς τα χαμηλά όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, 5ετής διαφορά μεταξύ ανδρών και γυναικών. Οι συνθήκες υγείας και ασφάλειας παράλληλα με την προστασία του γυναικείου οργανισμού, ήταν εξασφαλισμένες.
Η μητρότητα αναγνωριζόταν και προστατευόταν κοινωνικά με σειρά υποδομών-υπηρεσιών για τη γυναίκα και το παιδί και δεν ήταν έννοια αντιφατική ως προς την εργασία. Οι γυναίκες είχαν επιτελικές θέσεις στη σοσιαλιστική παραγωγή, αποτελούσαν μεγάλο ποσοστό του προσωπικού στον επιστημονικό τομέα.
Στο σοσιαλιστικό σύστημα παρεχόταν ουσιαστική βοήθεια από το Κράτος, ώστε να διευκολυνθεί η γυναίκα – εργαζόμενη – μητέρα στον πολλαπλό της ρόλο και κυρίως στις δουλειές του νοικοκυριού. Ο τεχνικός εξοπλισμός ήταν τέτοιος που βοήθησε το ατομικό νοικοκυριό, ενώ παράλληλα δημιουργήθηκαν κοινωνικές υποδομές, ώστε μέρος των εργασιών να μεταφερθούν στην κοινωνική παραγωγή.
Συναδέλφισσες εργαζόμενες γυναίκες, μη σας ξεγελάνε! Υπάρχει διέξοδος. ας βάλλουμε το ερώτημα « ανάπτυξη για ποιους; » για τους καπιταλιστές ή για τους εργαζόμενους. Η εμπειρία μας είναι τέτοια που μπορούμε να συντονιστούμε και με ενωμένο ενιαίο αγώνα ν’ απαιτήσουμε την ικανοποίηση των σημερινών σύγχρονων αναγκών μας, απέναντι σε πολιτικές που αφαιρούν τα δικαιώματά μας.
Έχουμε πείρα θετική εδώ και χρόνια από τη δράση του ριζοσπαστικού γυναικείου κινήματος και του ταξικού κινήματος από την ΕΣΚ-ΟΤΕ το κλαδικό μας συνδικάτο, το ΣΕΤΗΠ το ΠΑΜΕ, την ΟΓΕ . Απέναντι στις συμβιβασμένες ηγεσίες σε ΓΣΣΕ και ΑΔΕΔΥ, που μέσα από ΄΄κοινωνικούς διαλόγους΄΄ και ΄΄εργασιακή ειρήνη΄΄ χρόνια τώρα ξεθεμελίωσαν τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων, των γυναικών, του λαού όταν ακόμα και σήμερα που όλα ισοπεδώνονται, χωρίς ντροπή στηρίζουν την κυβερνητική πολιτική γιατί …δεν υπάρχει..΄΄εναλλαγή΄΄…
Εμείς, το ταξικό κίνημα απαντάμε ότι δεν θα επιτρέψουμε να πτωχεύσει ο λαός, σε όφελος της πλουτοκρατίας. Ούτε να πληρώσει ο λαός τα σπασμένα της κρίσης του καπιταλισμού.
ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΔΙΕΚΔΙΚΟΥΜΕ
- Κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων.
- 1400€ βασικό μισθό,5μερο-7ωρο-35ωρο,σταθερή δουλειά με πλήρηδικαιώματα για όλους και όλες.
- Σύνταξη για τις γυναίκες στα 55 και 50 για τα ΒΑΕ, στα 30χρόνια δουλειάς ανεξαρτήτως ορίου ηλικίας.
- Προστασία της μητρότητας και της υγείας των γυναικών σε αναπαραγωγική ηλικία.
- Αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν υγεία-δημόσια υποχρεωτική κοινωνική ασφάλιση για όλους.
- Ολοκληρωμένο δίκτυο κοινωνικών εγκαταστάσεων για την οικογένεια, το παιδί, τα άτομα της τρίτης ηλικίας, τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
- Νομιμοποίηση και ίσα δικαιώματα για μετανάστριες και μετανάστες.
Μονόδρομος για μας είναι η οργανωμένη ταξική πάλη, η σύγκρουση, η ρήξη και η ανατροπή. Ο αγώνας για ένα δρόμο ανάπτυξης, που για γνώμονα θα έχει τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες και όχι μιας χούφτας καπιταλιστών. Με τέτοιους αγώνες θα ανοίξουμε το δρόμο για το μέλλον που αξίζει σε εμάς και τα παιδία μας .Ένα μέλλον απαλλαγμένο από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο!