Συναδέλφισσες και συνάδελφοι εργαζόμενοι στον όμιλο Forthnet,
Εργαζόμαστε σε μια επιχείρηση που όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως και σήμερα, πήρε όλα τα μέτρα με στόχο τη διασφάλιση και την αύξηση της κερδοφορίας της, ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες της κρίσης. Μια επιχείρηση που δε δίσταζε ανά πάσα στιγμή να μας αλλάζει τα ωράρια, να αλλάζει τα προγράμματα, να μας πηγαίνει βόλτα από τη Κάντζα στον Ταύρο και αντίστροφα. Να διώχνει παλιότερους συναδέλφους που δούλευαν χρόνια στην επιχείρηση και να τους αντικαθιστά με νέους συναδέλφους, με μισθούς πείνας. Να υποχρεώνει εργαζόμενους που σχολάνε να κάνουν ωτοστόπ για να γυρίσουν στο σπίτι τους. Να εντατικοποιεί την εργασία σε τέτοιο βαθμό όπου συνάδελφοι με χρόνια προϋπηρεσίας, με κεκτημένα δικαιώματα να εξωθούνται στη παραίτηση. Όλα τα παραπάνω, συνάδελφοι, μπόρεσε και τα έκανε πράξη για ένα και μόνο λόγο. Γιατί εμείς μέχρι τη Δευτέρα 19/11/2012, την ημέρα που επιχείρησαν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα, να κάνουν «λάθος» ενημέρωση ό,τι επικεινται μειώσεις έως 35%. Αυτή τη μέρα εμείς οι εργαζόμενοι που μέχρι χτες ανταλλάζαμε μια απλή καλημέρα, που μέχρι χτες αναρωτιόμασταν «πότε θα γίνει κάτι», που μέχρι χτες αναρωτιόμασταν γιατί ο διπλανός μας δε ξεσηκώνεται, ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ. Όλοι μαζί, σα μια γροθιά, με τη παρότρυνση συναδέλφων μας από όλο τον κλάδο, πετάξαμε τα ακουστικά, κατεβήκαμε στο δρόμο και υπερασπιστήκαμε το δικαίωμά μας στην αξιοπρέπεια και στη ζωή, σαν ένας άνθρωπος. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μας ενστικτωδώς κάναμε «αυτό το κάτι» που έπρεπε χρόνια πριν να έχουμε κάνει. Ξεπεράσαμε κάθε φόβο αντικρίσαμε στα μάτια και με ψηλά το κεφάλι την εργοδοσία και τους εκπροσώπους της, γραφτήκαμε στο συνδικάτο μας, εκλέξαμε επιτροπή αγώνα, η οποία μαζί με το συνδικάτο μας είναι σε θέση να διαπραγματευτεί συλλογικά και να επιβάλλει μέσα από τη τεράστια δύναμη που έχουμε, τα αιτήματά μας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το πρώτο πάγωμα των μικροστελεχών της επιχείρησης ήρθαν τα μεγάλα στελέχη, να μας αποδείξουν τι ακριβώς ρόλο παίζουν. Αυτά τα μεγαλοστελέχη, που οι παχυλοί μισθοί τους είναι ο καθημερινός ιδρώτας μας, πληρώνονταν και πληρώνονται για να φτιάχνουν προγράμματα που δε μας επιτρέπουν να έχουμε ζωή, για να βρίσκουν τον τρόπο να χτυπάνε τα δικαιώματά μας, να μας κόβουν μισθό, το γάλα των παιδιών μας Για να μας διασπούν με την ατομική ενημέρωση και «διαπραγμάτευση», για να μας τρομοκρατούν. Που προσπάθησαν να στήσουν απεργοσπαστικό μηχανισμό από το προηγούμενο βράδυ μέχρι και τη λήξη της απεργίας, με τρομοκρατικά τηλεφωνήματα, ψέματα, εκβιασμούς και με τη ψεύτικη υπόσχεση ότι «εσένα δε σε πιάνουν».Επέλεξαν να ενημερώνουν αρχικά τους συναδέλφους που δεν μπορούν να τους πάνε παρακάτω το μισθό ή αυτούς που έχουν παρακάτω μείωση και ώρα με την ώρα, όσο η ενημέρωση προχωρούσε μεγάλωνε το ποσοστό της μείωσης και έφτασε σε σημείο που συνάδελφοι μας εξωθούνται στην παραίτηση. Μάλιστα στήθηκαν την ημέρα της απεργίας από τις 6:45, με έτοιμο καφέ, θέλοντας να εξαλείψουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, λες και τα γραφεία της επιχείρησης είναι στάνη.
Για να κηρύξει τον αγώνα μας παράνομο, λες και είμαστε εγκληματίες που υπερασπιζόμαστε τη ζωή, τη δικιά μας και των παιδιών μας, κίνησε γη και ουρανό, αξιοποίησε τα δικαστήρια, που κατά 99% βγάζουν παράνομες τις απεργίες, σε μέρα απεργίας και για τους δικηγόρους και για τους δικαστές. Έστησαν με τη βοήθεια του κράτους έκτακτα εργατοδικεία. Παρόλα αυτά, εμείς οι εργαζόμενοι που πλέον οργανωνόμαστε μέρα με την ήμερα όλο και περισσότεροι, αποδείξαμε στη πράξη ότι όσο είμαστε ενωμένοι και στο βαθμό που το πετυχαίνουμε μπορούμε να κάνουμε νόμο το δικό μας δίκιο. Το συνδικάτο μας πήρε όλα εκείνα τα μέτρα και εξακολουθεί να παίρνει ώστε, κανένας εργαζόμενος να μην αντιμετωπίζει καμία «νομική» ευθύνη. Ωστόσο, το σημαντικότερο όπλο μας, είναι το ότι εμείς οι εργαζόμενοι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΑ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ να δώσουμε απάντηση στη τρομοκρατία και στα σχέδια της διοίκησης, γιατί η ανάγκη τους για όλο και περισσότερα κέρδη δεν θα τελειώσει ποτέ.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ
Τόση εκτίμηση μας έχουν, που τόλμησαν να μας πουν, με το θράσος να μας κοιτάνε στα μάτια, ότι δεν είναι σίγουροι ό,τι αυτές δε θα είναι οι τελευταίες μειώσεις, ότι δεν είναι σίγουροι ό,τι δεν θα σταματήσουν οι απολύσεις και ότι «στεναχωριούνται πολύ που παίρνουν αυτά τα μέτρα». Σε τόση εκτίμηση μας έχουν που με φθηνές δικαιολογίες δε μας επιτρέπουν να πάρουμε το χαρτί το οποίο μας ζητάνε να υπογράψουμε. Αν τώρα κάνουμε πίσω η κατρακύλα σε αυτό το κατήφορο δεν έχει σταματημό. ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. Αυτό που τη πρώτη μέρα το κάναμε αυθόρμητα, σήμερα γίνετε οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία απέναντι στον εργοδότη, που τελικά μόνο παντοδύναμος δεν είναι, όπως τόσο καιρό προσπαθεί να μας πείσει. Γιατί αποδείχθηκε στη πράξη ότι όταν εμείς απεργούμε ούτε τα μεγαλοστελέχη, ούτε οι μέτοχοι μπορούν να μας αντικαταστήσουν. Γιατί τελικά εμείς παράγουμε αυτόν τον πλούτο με τον οποίο γέμιζαν και γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια τους τόσα χρόνια. Και έχουν το θράσος να λένε ότι αν η εταιρεία κλείσει θα φταίνε οι μισθοί μας ή ο αγώνας μας. Τη στιγμή που ήδη οι μισθοί που παίρνουμε δε μας φτάνουν για να ζήσουμε αξιοπρεπώς.
Συμμετέχουμε όλοι στη στάση εργασίας και τη γενική μας συνέλευση.
Δίνουμε τη μάχη για την Αξιοπρέπειά μας.
Συναδέλφισσες και συνάδελφοι εργαζόμενοι στον όμιλο Forthnet,
Εργαζόμαστε σε μια επιχείρηση που όλο το προηγούμενο διάστημα, όπως και σήμερα, πήρε όλα τα μέτρα με στόχο τη διασφάλιση και την αύξηση της κερδοφορίας της, ακόμα και μέσα σε αυτές τις συνθήκες της κρίσης. Μια επιχείρηση που δε δίσταζε ανά πάσα στιγμή να μας αλλάζει τα ωράρια, να αλλάζει τα προγράμματα, να μας πηγαίνει βόλτα από τη Κάντζα στον Ταύρο και αντίστροφα. Να διώχνει παλιότερους συναδέλφους που δούλευαν χρόνια στην επιχείρηση και να τους αντικαθιστά με νέους συναδέλφους, με μισθούς πείνας. Να υποχρεώνει εργαζόμενους που σχολάνε να κάνουν ωτοστόπ για να γυρίσουν στο σπίτι τους. Να εντατικοποιεί την εργασία σε τέτοιο βαθμό όπου συνάδελφοι με χρόνια προϋπηρεσίας, με κεκτημένα δικαιώματα να εξωθούνται στη παραίτηση. Όλα τα παραπάνω, συνάδελφοι, μπόρεσε και τα έκανε πράξη για ένα και μόνο λόγο. Γιατί εμείς μέχρι τη Δευτέρα 19/11/2012, την ημέρα που επιχείρησαν να ρίξουν άδεια για να πιάσουν γεμάτα, να κάνουν «λάθος» ενημέρωση ό,τι επικεινται μειώσεις έως 35%. Αυτή τη μέρα εμείς οι εργαζόμενοι που μέχρι χτες ανταλλάζαμε μια απλή καλημέρα, που μέχρι χτες αναρωτιόμασταν «πότε θα γίνει κάτι», που μέχρι χτες αναρωτιόμασταν γιατί ο διπλανός μας δε ξεσηκώνεται, ΚΑΝΑΜΕ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΒΗΜΑ. Όλοι μαζί, σα μια γροθιά, με τη παρότρυνση συναδέλφων μας από όλο τον κλάδο, πετάξαμε τα ακουστικά, κατεβήκαμε στο δρόμο και υπερασπιστήκαμε το δικαίωμά μας στην αξιοπρέπεια και στη ζωή, σαν ένας άνθρωπος. Ίσως για πρώτη φορά στη ζωή μας ενστικτωδώς κάναμε «αυτό το κάτι» που έπρεπε χρόνια πριν να έχουμε κάνει. Ξεπεράσαμε κάθε φόβο αντικρίσαμε στα μάτια και με ψηλά το κεφάλι την εργοδοσία και τους εκπροσώπους της, γραφτήκαμε στο συνδικάτο μας, εκλέξαμε επιτροπή αγώνα, η οποία μαζί με το συνδικάτο μας είναι σε θέση να διαπραγματευτεί συλλογικά και να επιβάλλει μέσα από τη τεράστια δύναμη που έχουμε, τα αιτήματά μας. Από εκείνη τη στιγμή και μετά το πρώτο πάγωμα των μικροστελεχών της επιχείρησης ήρθαν τα μεγάλα στελέχη, να μας αποδείξουν τι ακριβώς ρόλο παίζουν. Αυτά τα μεγαλοστελέχη, που οι παχυλοί μισθοί τους είναι ο καθημερινός ιδρώτας μας, πληρώνονταν και πληρώνονται για να φτιάχνουν προγράμματα που δε μας επιτρέπουν να έχουμε ζωή, για να βρίσκουν τον τρόπο να χτυπάνε τα δικαιώματά μας, να μας κόβουν μισθό, το γάλα των παιδιών μας Για να μας διασπούν με την ατομική ενημέρωση και «διαπραγμάτευση», για να μας τρομοκρατούν. Που προσπάθησαν να στήσουν απεργοσπαστικό μηχανισμό από το προηγούμενο βράδυ μέχρι και τη λήξη της απεργίας, με τρομοκρατικά τηλεφωνήματα, ψέματα, εκβιασμούς και με τη ψεύτικη υπόσχεση ότι «εσένα δε σε πιάνουν».Επέλεξαν να ενημερώνουν αρχικά τους συναδέλφους που δεν μπορούν να τους πάνε παρακάτω το μισθό ή αυτούς που έχουν παρακάτω μείωση και ώρα με την ώρα, όσο η ενημέρωση προχωρούσε μεγάλωνε το ποσοστό της μείωσης και έφτασε σε σημείο που συνάδελφοι μας εξωθούνται στην παραίτηση. Μάλιστα στήθηκαν την ημέρα της απεργίας από τις 6:45, με έτοιμο καφέ, θέλοντας να εξαλείψουν κάθε ίχνος αξιοπρέπειας, λες και τα γραφεία της επιχείρησης είναι στάνη.
Για να κηρύξει τον αγώνα μας παράνομο, λες και είμαστε εγκληματίες που υπερασπιζόμαστε τη ζωή, τη δικιά μας και των παιδιών μας, κίνησε γη και ουρανό, αξιοποίησε τα δικαστήρια, που κατά 99% βγάζουν παράνομες τις απεργίες, σε μέρα απεργίας και για τους δικηγόρους και για τους δικαστές. Έστησαν με τη βοήθεια του κράτους έκτακτα εργατοδικεία. Παρόλα αυτά, εμείς οι εργαζόμενοι που πλέον οργανωνόμαστε μέρα με την ήμερα όλο και περισσότεροι, αποδείξαμε στη πράξη ότι όσο είμαστε ενωμένοι και στο βαθμό που το πετυχαίνουμε μπορούμε να κάνουμε νόμο το δικό μας δίκιο. Το συνδικάτο μας πήρε όλα εκείνα τα μέτρα και εξακολουθεί να παίρνει ώστε, κανένας εργαζόμενος να μην αντιμετωπίζει καμία «νομική» ευθύνη. Ωστόσο, το σημαντικότερο όπλο μας, είναι το ότι εμείς οι εργαζόμενοι ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΣΑ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ να δώσουμε απάντηση στη τρομοκρατία και στα σχέδια της διοίκησης, γιατί η ανάγκη τους για όλο και περισσότερα κέρδη δεν θα τελειώσει ποτέ.
ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΩΡΑ
Τόση εκτίμηση μας έχουν, που τόλμησαν να μας πουν, με το θράσος να μας κοιτάνε στα μάτια, ότι δεν είναι σίγουροι ό,τι αυτές δε θα είναι οι τελευταίες μειώσεις, ότι δεν είναι σίγουροι ό,τι δεν θα σταματήσουν οι απολύσεις και ότι «στεναχωριούνται πολύ που παίρνουν αυτά τα μέτρα». Σε τόση εκτίμηση μας έχουν που με φθηνές δικαιολογίες δε μας επιτρέπουν να πάρουμε το χαρτί το οποίο μας ζητάνε να υπογράψουμε. Αν τώρα κάνουμε πίσω η κατρακύλα σε αυτό το κατήφορο δεν έχει σταματημό. ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ. Αυτό που τη πρώτη μέρα το κάναμε αυθόρμητα, σήμερα γίνετε οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία απέναντι στον εργοδότη, που τελικά μόνο παντοδύναμος δεν είναι, όπως τόσο καιρό προσπαθεί να μας πείσει. Γιατί αποδείχθηκε στη πράξη ότι όταν εμείς απεργούμε ούτε τα μεγαλοστελέχη, ούτε οι μέτοχοι μπορούν να μας αντικαταστήσουν. Γιατί τελικά εμείς παράγουμε αυτόν τον πλούτο με τον οποίο γέμιζαν και γεμίζουν τα θησαυροφυλάκια τους τόσα χρόνια. Και έχουν το θράσος να λένε ότι αν η εταιρεία κλείσει θα φταίνε οι μισθοί μας ή ο αγώνας μας. Τη στιγμή που ήδη οι μισθοί που παίρνουμε δε μας φτάνουν για να ζήσουμε αξιοπρεπώς.
Συμμετέχουμε όλοι στη στάση εργασίας και τη γενική μας συνέλευση.
Δίνουμε τη μάχη για την Αξιοπρέπειά μας.